بذّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بذّ (به فتح باء و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای غلبه و تفوّق می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف برادر دینی خویش از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَذَّ (به فتح باء و ذال) به معنای غلبه و تفوّق آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بذّه بذّا: غلبه وفاقه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف برادر دینی خود فرموده: «و کان اکثر دهره صامتا فان قال بذّ القائلین و نقع غلیل السائلین؛ در بیشتر ایام ساکت بود ولی اگر لب به سخن می‌گشود، بگویندگان غلبه می‌کرد و ناراحتی دل‌های سائلان را از بین می‌برد.» ۳ - تعدادکاربرداین لفظ یک بار در نهج البلاغه آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذ»، ص۱۲۲-۱۲۳. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|